“Waar visie ontbreekt, komt het volk om”

Op donderdagavond 22 september keek ik om 22.30 uur ’s avonds naar de documentaire ‘What’s left – de puinhopen van links’ (BNN/VARA) van schrijver columnist Johan Fretz en documentaire maker Juul op den Kamp over de teloorgang van de PvdA. En ik werd hierdoor vol geraakt. Want enerzijds herkende ik het pijnlijke verhaal en deed dat zeer en anderzijds werd ik boos om de bijna groteske wijze waarmee ‘mijn’ partij in de hoek werd gezet.

Natuurlijk: de Fortuyn revolte, de neo-liberalisering en het kabinet Rutte 2 waren geen zegeningen voor de partij. Maar de PvdA heeft altijd wel haar verantwoordelijkheid genomen, ook in tijden dat het slecht ging met Nederland. En hoewel iedereen nu roept dat we steeds rechtser worden denk ik dat de rechterflank altijd al stevig verankerd was in ons land en dat de tijd van Joop den Uyl wellicht een uitzondering was. In die jaren was ik zelf ook een rebelse, activistische en feministische jonge meid: een echte dolle mina. En om mij heen zag ik niet anders. Bevlogen mensen met idealen.

Als ik nu weer terugdenk aan de woelige jaren 70 denk ik aan die legendarische uitspraak van Joop: “Waar visie ontbreekt, komt het volk om”. En dat maakt me strijdbaar. En het maakt dat ik in actie wil komen. Terug naar de kernwaarden rechtvaardigheid, toegankelijkheid en solidariteit.

Juist nu is dat nodig in een tijd waarin iedereen roept dat de ene crisis over de andere buitelt, terwijl een kenmerk van een crisis is dat zij juist onverwacht komt. Wat is er zo onverwacht aan de woningmarktcrisis, toeslagencrisis, vluchtelingencrisis of klimaatcrisis? Waar was dan die visie om dit slagvaardig aan te pakken?

‘Het volk komt om’. Zeker nu de prijzen zijn gestegen, niet alleen voor de energie maar vooral ook van de dagelijkse boodschappen. We hebben goede landelijke maatregelen nodig om de koopkrachtdaling te verzachten, vooral voor die mensen die niet meer weten hoe ze rond moeten komen. Maar naast perspectief biedt de Miljoenennota nog veel onzekerheden. Hoe zit dat nu precies met dat prijsplafond? Wie worden er buitengesloten van de nieuwe maatregelen? Wanneer kan ik rekenen op iets extra’s?

Het maakt me strijdbaar en vooral ook ongeduldig. En dat laatste is een lastige eigenschap voor een rode wethouder die in een enorm krachtenveld met een beperkte cirkel van invloed vooruit wil komen en in de actiestand staat.

Ik sta voor kansengelijkheid en bestaanszekerheid en ben er trots op dat dit prominent is opgenomen in het coalitieakkoord van Diemen. We voeren al een ruimhartig armoedebeleid en besteden extra aandacht aan de minimahuishoudens. Maar het is niet genoeg, want de prijzen zijn enorm gestegen. Het maakt mensen onzeker. Om die reden wil ons college dit najaar en deze winter iets extra’s doen om de pijn te verzachten. We onderzoeken wat we direct kunnen ondernemen om te voorkomen dat mensen in de schulden raken of nog dieper in de schulden komen. We gaan bestaande regelingen nog eens extra onder de aandacht brengen en waar mogelijk toepassen voor meer groepen. We willen al datgene wat we al deden nog verder versterken voor onze inwoners.

Of het genoeg is? Dat durf ik in alle eerlijkheid niet te zeggen. Maar niets doen is geen optie. De urgentie is hoog. Vanuit een gevoel van rechtvaardigheid en solidariteit wil ik opkomen voor die mensen die het nu het hardste nodig hebben en laat ik me leiden door de moraal van soberheid, dienstbaarheid en integriteit van de PvdA. Dat is mijn persoonlijke missie.

Hoogdravend? Wellicht, maar wel oprecht gemeend, vanuit een sociaal hart.